Het lijden voorbij

Heb je wel eens ervaren dat je wereld ineens op zijn kop lijkt te staan? Als dat zo is dan vraag ik je met me mee te gaan naar een middag ergens in Februari 2002. Ik ben in het Sint Maartenskliniek in Nijmegen op consult bij een orthopeed. Er zijn net foto’s en een MRI-scan van mijn heupgewrichten gemaakt, vanwege aanhoudende pijn en de uitslag hoor ik zo meteen.

In de spreekkamer van de orthopeed staan geen persoonlijke dingen, wel staan er wat modellen van knie- en heupgewrichten op een kast en een computer op het bureau. Verder is het vrij kaal en hangt er dat bekende ziekenhuis-desinfectie-luchtje in de kamer.

De chirurg pakt de foto’s erbij. ‘Zo… begint hij… wat we al vermoeden en ook op de foto’s en MRI te zien is, is dat U slijtage in uw beide heupgewrichten heeft. En we zien ook dat dit komt omdat U een aangeboren heupdysplasie heeft. Komt dat in uw familie voor?’

Ik schrik van zijn woorden. Wat heb ik? Schiet er door mijn hoofd. Heup.. wattes?

Versleten heupgewrichten? Dat heeft mijn opa ook, bedenk ik me ineens, alleen de beste man is gewoon oud.

De chirurg probeert zo duidelijk als hij kan uit te leggen wat dit betekent en vooral wat dit voor mij inhoudt. Hoe kan dat nou? Ik ben pas 23 jaar! Ben ik dan nu al versleten? Ik heb heel veel vragen, alleen mijn brein kan de informatie nog niet zo goed bevatten. Of wil het misschien nog niet geloven. Gelukkig zit mijn ‘kersverse’ echtgenoot erbij en luistert mee.

Later gaan we weer naar huis met wat folders, een nieuwe afspraak voor een preoperatief onderzoek en een wachttijd indicatie voor de eerste operatie.

Mijn wereld staat op zijn kop! Ik ben beduusd.

Ik dacht dat ik overbelast was door het vele sporten of misschien een hardnekkige ontsteking had, waar ik een kuurtje voor zou krijgen. Maar zeker geen slijtage en al helemaal geen operatie.

Ik schiet van verdrietig naar boos, naar verbaast en ongeloof. Mijn lijf protesteert ook! Van de één op de ander dag heb ik veel meer pijn. Alsof mijn lijf ‘op’ is. Nu voel ik me ook ineens oud en versleten en elke beweging doet pijn.

Voor een heup revisie, oftewel Heupprothese ben ik met mijn 23 jaar veel te jong, dat kan niet, want zoals ik inmiddels heb begrepen gaan die protheses (nog) niet zo lang mee. Dus het wordt een Femur Osteotomie, wat ongeveer betekent dat ze mijn bovenbeen (onder de heup kop) chirurgisch gaan ‘breken’ om de stand van mijn heup kop te veranderen en vervolgens alles weer vast te zetten met platen en schroeven (Deze zijn later weer verwijderd). Aan de slijtage kunnen ze verder niet veel doen. Dus op hoop van zegen dat dit helpt. Fingers crossed.

Ik hoef niet lang te wachten op de eerste operatie en alhoewel het best pittig was heb ik goede moed. Het gaat zo goed dat de 2^e operatie binnen 6 maanden plaats vindt. De ander heup is immers ook versleten. Hoppa! Dacht ik nog… dat doen we even. Ik ben jong en sterk. ‘Kop d’r veur en goan’ (Twents) zouden ze in mijn familie gezegd hebben. Wat zoiets betekent als ‘kop in de wind en voorwaarts gaan of niet klagen maar dragen’.

Oef… ik heb me vergist. Waar ik dacht ‘dat doen we even’ beland ik nu in een volle stop. Protest in mijn lijf waar mijn hoofd wel wil. Wat begon als goede moed veranderd in wanhoop. Komt dit nog goed? Heb ik wel de juiste keuze gemaakt? Ik verlies een beetje het vertrouwen in mijn eigen lijf.

Gelukkig heb ik een hele goede en wijze fysiotherapeut die me door deze zware periode heen loodst. En natuurlijk mijn man… waar ik super dankbaar voor ben, want dit is niet niks voor een relatief jong en onervaren koppel. We zijn samen in het diepe gegooid en proberen er maar het beste van te maken.

3 jaar lang heb ik met ups en downs gerevalideerd. Mijn lichaam heelde prima en de operatie was geslaagd (lees: de bot-breuken waren geheeld en de heupkoppen zaten beide weer goed in de kom). Alleen mijn mindset en mentaliteit bleef me flink in de weg zitten. Steeds wilde ik te snel en te veel. Doorzetten en pushen tot het uiterste... Met uiteraard een ‘afstraffing’ in de vorm van spanning en pijn als gevolg. Soms betekende dit echt heel erg veel pijn en was ik dagen lang geveld. Het was een lijdensweg.

Pijnstillers heb ik gehad en uitgeprobeerd, van de gewone paracetamol die we allemaal wel in de kast hebben, tot diclofenac op recept van de huisarts. Van de diclofenac werd ik ‘dronken’ en het idee om de hele dag en misschien wel voor een hele lange tijd, zware pijnmedicatie te moeten slikken stond me niet aan. Gelukkig maar, want later heb ik geleerd dat dit ook helemaal niet zo hoeft te zijn... althans voor mij niet.

Alleen mijn mindset moest dan nog wel veranderen. Maar hoe dan? Inmiddels waren we ook al weer zo’n 10 jaar verder en had ik een levenspatroon ontwikkeld. Niet een hele succesvolle, maar ja ik wist niet beter. Ik probeerde er zo goed als ik kon mee te leven, met de pijn en het mentale ongemak. Ik zocht antwoorden in het fysieke lijf; spieren, gewrichten, pezen en het zo soepel mogelijk houden van mijn lichaam.

Ik heb er mijn vak van gemaakt en ben een eigen onderneming als massage therapeut gestart, waar ik ontzettend veel geleerd heb over hoe het lichaam fysiek reageert bij (chronische) blessures. Ik heb hier ook veel mensen mee geholpen. Maar een echte oplossing was het ook niet. Veel pijnklachten bleven op den duur terug komen, alsof er nog iets anders te doen was. Maar wat? Daar kon ik mijn vinger nog niet op leggen, ook voor mijzelf niet.

Mijn eigen ‘redding’ kwam toen ik een bodywork sessie ontving van een collega, die gespecialiseerd is om het hele lichaam en vooral het zenuwstelsel te laten ontspannen. Echt een hele diepe ontspanning, zowel lichamelijk als geestelijk. Na die sessie had ik geen pijn! Dit kwam later wel weer terug, ik ging namelijk (weliswaar in mindere mate) gewoon door met mijn bekende en vertrouwde levenspatroon. Maar het had me wel de ogen geopend. Ik vond dit razend interessant!

Vanwege deze interesse en om meer te leren over onze mind(set) ben ik een opleiding tot NLP coach gaan doen. Daarnaast ben ik me gaan verdiepen in allerlei manieren om mijn lichaam en zenuwstelsel tot rust te krijgen. Geen specialist, arts of fysiotherapeut had mij ooit op dit inzicht gewezen, althans niet in mijn omgeving of netwerk. Dat is toch gek, want ik ben echt niet de enige die hier mee gebaat is. Toch?

Ik kwam in een, voor mij tot dan toe, onbekende wereld terecht van hoe mijn brein werkt, wat gevoelens en emoties met mijn lijf doen. Wat ik geloofde en wat ik tegen mezelf bleef zeggen (niet zeuren maar doorgaan). En ook lichaamsbewustwording (het voelen in mijn lijf), mindfulness, meditatie, en noem maar op. Allemaal met als doel de verbinding tussen mijn lichaam en geest te (her)ontdekken, wat één geheel en volkomen in samenhang is. En het hervinden van een betere balans in mijn algehele welzijn.

Door deze kennis en toepassing leerde ik om tot rust te komen en mijn mindset aan te passen aan mijn lichaam in plaats van andersom. Ik leerde pijn los te laten, pijn dat ik te lang had genegeerd als boodschap vanuit mijn onderbewuste. Ik leerde mijn eigen grenzen beter kennen. Ik leerde luisteren naar mijn lichaam. En zo kon ik stoppen met lijden. Wat een verademing en vrijheid!

Eind 2019 ben ik opnieuw geopereerd omdat de slijtage voor schade aan het Labrum (soort meniscus van het heupgewricht) in mijn linker heupgewricht had gezorgd. Er was ook extra botvorming ontstaan rond mijn linker heupkop ontstaan, wat ervoor zorgde dat mijn bewegingsvrijheid beperkt werd.

Een orthopeed in het Sint Maartenskliniek in Nijmegen heeft dit door middel van een operatie (CAM impingement en Labrum reparatie) gedaan, waarbij ze mijn bovenbeen weer chirurgisch hebben ‘gebroken’ om ruimte te maken. Mijn heupgewricht werd uit de kom hebben gehaald zodat ze alles konden weghalen en repareren om mijn botten daarna weer vast te zetten met schroeven. Ik heb heel bewust voor deze operatie gekozen vanwege het behoudt van mijn eigen botten. Want ja… weg is weg.

Weer een flinke operatie maar dit keer met een heel fijn en goed herstel. Alleen de eerste paar dagen heb ik zware pijnstillers gebruikt, vanwege het weg schrapen van bot en dus bot-pijn (wat echt heel naar is). Maar na 3 weken was ik weer helemaal medicijn-vrij en na 7 of 8 weken liep ik zonder krukken. Na een jaar volledig genezen, herstellen en revalideren ben ik weer waar ik wil zijn.

Ooit zal ik wel heup protheses moeten hebben maar dan hopelijk wel op een respectabele leeftijd. Tot die tijd blijf ik doorgaan met hoe ik het op mijn manier doe. Ik blijf ook doorleren en deel al mijn kennis met mijn cliënten, omdat ik van mening ben dat er meer mogelijk is dan we zelf misschien kunnen bedenken.

Wellicht geldt dit niet voor iedereen en voor elke aandoening. Maar wie wel open kan staan voor een andere kijk op chronische pijn, kan dit het verschil maken tussen lijden en bevrijden van onnodig veel pijn. Ben ik helemaal pijn vrij? Nee, maar pijn is nu gewoon een normaal onderdeel van mijn leven geworden, waar ik met respect en wijsheid mee om ga. Ik hoef er niet meer tegen te vechten en dat maakt dat de pijn ook niet meer hoeft te ‘schreeuwen’ om gehoord te worden. Ik ben nog steeds medicijn vrij en heb me voorgenomen dat nog een hele tijd vol te houden.