Mijn revalidatie doel

In Oktober 2019 ben ik geopereerd aan mijn heupgewricht. Spannende tijd met weer een lange revalidatie. Dit was de 3e operatie en van de vorige keren wist ik nog dat het enorm helpt om een revalidatie doel te hebben. Natuurlijk moest ik de eerste maanden gewoon simpelweg helen en dat betekende rust nemen en goed voor mijn lijf zorgen.

Voor mij was het hebben van een revalidatie doel belangrijk voor mijn focus op het herstel. Dat doel had ik ook al voor ogen! Want wat ik niets liever wil is paardrijden met mijn dochter Fleur.

Toen ik het paardrijden moest opgeven vanwege de aanhoudende heupproblemen was Fleur nog erg jong en daardoor hebben we nooit de kans gehad om samen paard te rijden. In 2019 was ze oud genoeg om paardrijles te krijgen en dat wilde ze ook heel erg graag. Ze is namelijk, net als ik, helemaal weg van paardrijden. Zo werd mijn revalidatie doel geboren, want na de laatste operatie zou ik mogelijk weer kunnen paardrijden.

Mijn revalidatie duurde lang, maar dat was ook wel te verwachten na een toch best wel heftige ingreep. Dus ik heb ook bewust alle tijd genomen om te revalideren. Je kan dit nou eenmaal niet sneller laten gaan dan je lichaam en geest aankunnen. Dit heb ik de afgelopen 20 jaar wel geleerd en ervaren, met vallen en opstaan. Mijn revalidatie motto is: werk met wat er wel is en heb compassie voor wat er (nog) niet is.

In de nazomer van 2020 begon het te kriebelen… zou ik al kunnen paardrijden? Nou ja de vraag was eerder kan ik op een paard zitten? Ik had geen idee, want hoewel de operatie geslaagd was en ik goed de tijd had genomen om te helen, had ik geen idee of dit met mijn heupgewrichten weer kon. In de paardrij-houding zitten is één ding, maar met de beweging van het paard meegaan is iets heel anders. Dit kon vóór de laatste operatie echt niet meer en garantie dat dit nu weer lukt had ik niet. Maar ik wilde dit wel graag uitzoeken.

Gelukkig bood de buurvrouw van een vriendin uitkomst. Zij had een brave pony staan waar ik wel even op kon zitten. Toch best wel spannend. Want wat als blijkt dat dit toch te vroeg was en die oude pijn weer zou opduiken? Wat als ik iets zou beschadigen door dat ik te snel wil? Wat als paardrijden helemaal niet meer kon? Dat zou wel heel teleurstellend zijn. Veel vragen… mijn mind zat me dus toch nog wel in weg. Met mijn kritische mind (door erover na te denken) kon ik deze vragen niet beantwoorden. Er kwamen alleen maar meer vragen bij.

Ik weet dat ons kritische brein op een rede, logica en wilskracht reageert wanneer we een doel willen halen. De reden dat ik weer wil paardrijden is omdat ik dit heel graag met Fleur wil doen, het is logisch dat ik dit weer ga proberen en op wilskracht ga ik het doen. En die wilskracht heb ik wel, alleen weet ik ook dat dit mijn valkuil kan zijn. Want ik kan mezelf door pushen tot het gaatje, maar dat gaat niet samen met chronische pijn. Hierdoor zou ik mezelf makkelijk over mijn grenzen laten gaan en uiteindelijk mijn doel niet halen.

Er was dus nog wat werk te doen. Ik wilde dit echt heel graag maar er was ook het onderbuikgevoel dat zei…’doe maar rustig aan’. En één ding weet ik zeker en dat is dat mijn onderbuikgevoel, mijn intuïtie me nooit in de steek laat en ik daar dus maar beter naar kan luisteren.

Ergens in Mei 2021 was ik er echt klaar voor. Meer dan dit kon ik niet helen na de operatie, ik voelde me fysiek goed en sterk en ik had gewerkt aan mijn mindset om de ongerustheid weg te halen. Ik wist wat ik wilde en had mijn doel al gevisualiseerd en op mijn tijdlijn gezet door middel van een zelf-hypnose sessie. Het ging nu echt gebeuren!

Tijdens mijn visualisatie oefening zag ik mezelf op een klein paardje rijden, een IJslander om precies te zijn. Ik heb daar eerder op gereden en dit is een logische keuze. Ze zijn supersterk, rustig en ze hebben een hele fijne zit. Door hun tölt, een extra en speciale manier van lopen, kan je als ruiter heel stil blijven zitten. Ideaal voor mij en mijn heupgewrichten. Niet ver van ons huis is een stal (Besti Vinur Horsemanship) waar je op een paardvriendelijke manier met IJslanders kan rijden. Precies wat ik zocht.

Eind Juni was het zover, mijn eerste rijles op Luna, een prachtig en lief IJslands paardje. Niets geks gedaan, een half uur stap, draf en tölt, maar wat een genot! Geen pijn, geen ongemakkelijke houding en zelfs geen spierpijn na de rit. De week erop heb ik weer een les gehad en binnenkort weer. Ik heb de smaak te pakken! En mijn doel komt steeds dichterbij. Fleur weet nog van niets, het wordt een verassing voor haar. Ook zij gaat binnenkort bij die stal rijden en hopelijk kunnen we deze zomer dan eindelijk samen gaan rijden! Ik wil dit zo graag!

Het visualiseren van mijn revalidatie doel en het uiteindelijk halen van dit doel is zoiets wonderlijks. Het klinkt misschien simpel maar voor iemand met een fysieke uitdaging door chronische pijn of iets anders is dat vaak niet zo. En toch is het zo belangrijk om je doelen en wensen te blijven nastreven en te verwezenlijken. Dat voelt zo goed! Dat is geluk in haar puurheid.

Marijke